Żukczyn
wieś o korzeniach starożytnych udowodnionych znaleziskami archeologicznymi. W drugiej połowie XIII wieku wieś należała do kasztelanii gdańskiej.

Po raz pierwszy zamieszkałe przez 372 mieszkańców występuje w dokumencie księcia pomorskiego Mściwoja II w 1280 roku. Książę nadaje cystersom z Lądu koło Kalisza 4 wsie m.in. Żukczyn, celem zasiedlenia na niemieckim prawie. Cystersi z Lądu posiadali już wówczas folwark w położonej po sąsiedzku Kłodawie. Nadanie zatwierdzono w 1291 roku jednak nie dotyczyło całej wsi, a tylko jej części, gdyż pozostała należała do rycerza Marcina. Część ta w 1316 roku stała się własnością cystersów oliwskich, którzy uzyskali ją po zamianie swej wsi Smolno w powiecie kartuskim z właścicielem. Tę zamianę zatwierdził cystersom wielki mistrz krzyżacki.

W roku 1317 opat i konwent oliwski zrzekł się na rzecz Zakonu Krzyżackiego prawa do rybołówstwa na Zalewie Wiślanym i 1 tony na Wiśle Elbląskiej. W zamian cystersi oliwscy otrzymali na własność dalszą część wsi Suchozin, do której dokupili póżniej inne udziały. Tym sposobem cała wieś Żukczyn stała się wsią cysterską zarządzaną przez dwa konwenty z różnych klasztorów. Cystersi oliwscy wzorem swych współbraci z Lądu zarządzających pobliską Kłodawą, w Żukczynie zbudowali centrum administracyjne w postaci dworu i folwarku stanowiących lokalną kurię zakonną.

Okres lat 1571-1584 jest ostatnim, w którym źródła wspominają klasztor z Lądu, jako dziedzica Żukczyna. Odtąd dziedzicem wsi zostaję klasztor z Oliwy, który nabył udziały swych współbraci. W 1570 roku wieś nosi kolejna nazwę - Sukezino. 

W roku 1583 wieś dzieliła się na dwie części: Wielki i Mały Żukczyn. Wielki Żukczyn był klasztornym gospodarstwem i znajdował się tu wodny młyn do mielenia zboża. Mały Żukczyn miał bardziej wiejski charakter, znajdowała się w nim karczma, jatka mięsna i domy rzemieślników pracujących w miejscowej hamerni. W kolejnych latach Żukczyn miał wielu właścicieli i dzierżawców.

Od reformy administracyjnej w 1887 roku wieś znajdowała się w powiecie ziemskim Gdańska Wyżyna, urząd stanu cywilnego i siedziba obwodu znajdowała się na miejscu. Kościół katolicki i ewangelicki był w Kłodawie a wcześniej w Sobowidzu.

Po utworzeniu Wolnego Miasta Gdańska gmina wiejska Żukczyn weszła w jego skład i podlegała obwodowi mieszczącemu się na miejscu.

Ciekawostki

• W 1901 roku dokonano pierwszego znaleziska archeologicznego, kiedy to Muzeum Prowincjonalne z Gdańska dokonało badań ratowniczych uwieńczonych odkryciem na polu przylegającym do gruntów wsi Lublewo grobu skrzynkowego z popielnicami pochodzącego z okresu halsztackiego. Mniej więcej w tym samym czasie na dwóch innych polach przypadkowo dokonano kolejnych odkryć w postaci grobów skrzynkowych z popielnicami. Pierwsze pochodziły z okresu wczesnego żelaza, a drugie z okresu halsztackiego.
• Na obszarze Żukczyna znajdują się 4 wartościowe obiekty archeologiczne: osady i cmentarzysko z epoki żelaza oraz 17 obiektów z wpływów rzymskich. Można przypuszczać, że na terenie stanowiska znajdowała się osada pradziejowa reprezentowana przez obiekty o charakterze produkcyjnym: jamy, piece i paleniska. Odkryte obiekty występowały w rozproszeniu na powierzchni stanowisk nie tworząc na planie, dających uchwycić się skupień. Materiał zabytkowy znaleziony na terenie osady to głównie naczynia ceramiczne i ich fragmenty oraz polepa (rodzaj podłogi używanej niegdyś w chatach wiejskich).
• W roku około 1900 istniał w Żukczynie zajazd bucheckera i ewenement na wsi kręgielnia.
• Z Żukczynem związane jest bardzo ciekawe dzieło poświęcone zjawisku somnambulizmu skarszewskiego nauczyciela gimnazjalnego. Opisywany przez nauczyciela pacjent był kowalem z Żukczyna obdarzony darem jasnowidzenia. Dzięki darowi publicznie przepowiedział m.in. wybuch epidemii cholery, przyszłe wojny i nieszczęścia.
• Za czasów napoleońskich w walkach toczonych w 1815 roku poległ "za króla i ojczyznę" mieszkaniec Żukczyna Jacob Wolff.

Informacje pochodzą z tablicy informacyjnej Żukczyna, które zostały zaczerpnięte z książki "Gminne strony. Zarys dziejów Gminy Pruszcz Gdański"  Dariusza Dolatowskiego.